ΦΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ

Η Μαρία Πασχαλίδου δημιουργεί τα έργα της συνδυάζοντας οργανικά και ανόργανα υλικά που συλλέγει από το περιβάλλον, όπως χώμα, πέτρες, άχυρα, κλαδιά, κάρβουνο, τσιμέντο, σοβάδες από παλιά και εγκαταλελειμμένα σπίτια. Συγκεντρώνει στο εργαστήριό της πρωτογενή και φθαρμένα υλικά τα οποία επεξεργάζεται επιχειρώντας την ποιητική τους μετάπλαση.
Τα έργα της έχουν τόσο έντονη πλαστικότητα που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι γλυπτικές συνθέσεις, αν δεν ήταν συνειδητή επιλογή της να διαθέτουν 2 διαστάσεις αναπαράστασης. Εμπεριέχουν ένα βιωμένο παρελθόν, το οποίο προσπαθεί να διασώσει. Η ζωγραφική της είναι μια πράξη αντίστασης στη φθορά, στη φυσική διάλυση και συνάμα προσπάθεια επαναφοράς σε μια κατάσταση ακεραιότητας.
Το έργο της συνδέεται με έννοιες όπως η φθορά, ο χρόνος, η μνήμη, το τραύμα αλλά και ο θρίαμβος της ζωής και η αναγέννηση.
Ο τίτλος της έκθεσης «Φασματικές Στάσεις» είναι δανεισμένος από την ποίηση του Αντρέ Μπρετόν -όπως και όλοι οι τίτλοι των έργων και των εκθέσεών της.

Η Μαρία Πασχαλίδου είναι μια καλλιτέχνιδα που έχει αποφασιστικά εδραιώσει τη σχέση της ζωγραφικής της με τη φύση, του χώρου με την πατίνα του χρόνου, του ανόργανου με το οργανικό στοιχείο και εντέλει με την αναπόφευκτη φθορά της ζωής.
Συνεχίζει να χτίζει (κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά) έργα που με λεπτότητα συνδιαλέγονται με την εσωτερική ανθρώπινη κατάσταση και την κοσμική τάξη, προσηλωμένη σε ποιητικές αναπαραστάσεις τόπων και επιφανειών. Ταυτόχρονα, με απρόσμενο δυναμισμό αποτυπώνει τη χάραξη του χρόνου στη ζωγραφική επιφάνεια. Έτσι, στα ζωγραφικά της έργα συναντιούνται το παρελθόν και το παρόν, ο μικρόκοσμος του ατόμου και ο μακρόκοσμος του σύμπαντος.
Η Πασχαλίδου χρησιμοποιεί μια γλώσσα εξπρεσιονιστικής αφαίρεσης που συναντά το αρχέγονο, χωρίς να αποκόπτεται από τον σύγχρονο κόσμο. Η αισθητική της χαρακτηρίζεται από τη λιτότητα στη μορφή και τη βαθιά αίσθηση του τραύματος, σχεδόν μεταφυσικού, που ενυπάρχει στην ύλη. Η ίδια ακούραστα διερευνά -μέσα από φιλοσοφικό πρίσμα- την αλληλεξάρτηση και τη συνοχή των πραγμάτων στη ζωή, δίνοντας με τη σειρά της κι αυτή, ζωή στα ζωγραφικά της έργα.
Η ζωγραφική μέθοδος και η παλέτα που επιλέγει, γεμάτη objets perdus και objets trouvés*, ανόργανα/οργανικά και ανεπεξέργαστα υλικά, καθώς και ατόφια χρώματα που αντλεί από τη φύση, αποπνέει μια αίσθηση ιερότητας για τη φθορά, δημιουργώντας ένα υποβλητικό και βαθύ κόσμο για τον θεατή των έργων της. Ταυτόχρονα, οι υφές που χρησιμοποιεί, οι άγριες γραμμές και ο τρόπος με τον οποίο «τραυματίζει» τη ζωγραφική επιφάνεια, συνθέτουν έναν μικρόκοσμο που μοιάζει να πάλλεται από ζωή.
Με το εξπρεσιονιστικό, σκληρό, αλλά συνάμα ποιητικό της λεξιλόγιο, η Πασχαλίδου σταθερά δημιουργεί επιφάνειες και τόπους στην ουσία τους φιλοσοφικούς. Τα έργα της είναι ένας στοχασμός πάνω στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο θεατής δύναται να αναλογιστεί τη θέση του στον κόσμο, όχι μέσα από μια προφανή αφήγηση, αλλά μέσα από ένα σύνολο αναπαραστάσεων, που υπαινίσσονται τον αέναο κύκλο της ζωής.
Αυτή η διαρκής αναζήτηση νοήματος στις επιφάνειες που η ζωή και ο χρόνος ορίζουν, σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη εσωτερική της δύναμη, καθιστούν τη δουλειά της Πασχαλίδου βαθιά υπαρξιακή και άρα βαθύτατα ζωντανή.

*ξεχασμένα αντικείμενα, αντικείμενα που βρίσκει

Αρετή Λεοπούλου, Ιστορικός της τέχνης

Spectral Attitudes

Maria Paschalidou is an artist who has decisively established the relationship of her painting with nature, of space with the patina of time, of the inorganic with the organic element and ultimately with the inevitable decay of life. She continues to build works that are delicately interlinked with the inner human condition and the cosmic order, committed to poetic representations of places and surfaces. At the same time, with unexpected dynamism she captures the engraving of time on the painted surface. Thus, in her paintings, the past and the present, the microcosm of the individual and the macrocosm of the universe, meet. Maria uses a language of expressionistic abstraction that seems primal, without being cut off from the modern world. Her aesthetic is characterized by the simplicity of form and the deep sense of trauma, almost metaphysical, inherent in matter. Through a philosophical prism, she tirelessly explores the interdependence and coherence of things in life, giving life in turn to her paintings. The painting method and the palette she chooses, full of objets perdus and objets trouvés, inorganic/organic and untreated materials, as well as solid colors that she draws from nature, exude a sense of sacredness for decay, creating an evocative and profound world. At the same time, the textures she uses, the wild lines and the way in which she “wounds” the painted surface, compose a microcosm that seems to pulsate with life.

Areti Leopoulou, Art Historian